Նախևառաջ` ՇՆՈՐՀԱԿԱԼՈՒԹՅՈՒՆ:
Հունվար 2013: Մոտ երկու տարվա ընդմիջումից հետո վերադառնում եմ կրթահամալիր, ավելի կոնկրետ` Հիմնական դպրոց` կարծելով, որ ամեն ինչ առաջվա պես հարթ է ընթանալու: Բայց արի ու տես, որ ամեն ինչ շատ ավելի բարդ է քան սպասում էի: Նոր միջավայր, նորացված, ընդայնված ծրագրեր, նոր աշխատակազմ: Իսկական փորձություն:
Առաջին ձեռքբերումս այս ամենում ներգրավվելն ու առաջ գնալն էր:
Նախագծային ուսուցում, ամբողջապես համակարգչայնացված դասընթաց, Դպրոց –պարտեզում աշխատանք: Սա արդեն այս տարվա երկրորդ խումբ բարձունքն էր, որը պետք է հաղթահարվեր:
Այ, այստեղ ինձ սպասում էր շատ լուրջ ու բովանդակալից աշխատանք: Ամբողջապես նոութբուք-նեթբուքերով դասընթացն ապահովվեց շատ կարճ ժամանակահատվածում: Չէի ասի, որ դա ընթացավ հարթ, սակայն եթե հաշվի առնենք, թե որքան դրական կողմեր ուներ այս ներմուծումը մեր կրթական գործընթացում, այդ ամենը շատ աննշան են դառնում:
Նախագծային մեթոդով աշխատելն էլ հեշտ չէր: Կարծում եմ երկրորդ կիսամյակում կկարողանամ արդեն հմտորեն ծարագրել և իրականացնել արդյունավետ նախագծեր:
Իսկ բլոգով աշխատելն իսկական հաճույք է: Սա ևս 2013-ի լավագույն նորություններից էր ինձ համար:
2014-ի հիմնական անելիքս երկու լայնամասշտաբ նախագծի վրա աշխատանքն է` <<Արտասահմանյան գրականություն. Հեքիաթագրեր և հեքիաթներ>> և <<Մանկական գրականություն. Ընթերցանությունը կրտսեր դպրոցում>>:
Իսկ վերջում` լինենք բաց, բայց ոչ երկիմաստ; անկեղծ, բայց ոչ խայթող; աջակցող, բայց անշահախնդիր, աշխատենք սովորողի և մեր հասարակության օգտին, բայց մեր կամոք ու ներքին ոգևորությամբ:
lalamanoukyan 